Riguelle & Hautekiet play Randy Newman GC De Muze van Meise (30-09-2021) report & photo credits: Anja Cleemput info club: GC de Muze © Rootsville 2021

Vanavond zijn we in het decor van de fraaie schouwburg van GC De Muze van Meise getuige van een meer dan voortreffelijke lofrede aan het genie van Randy Newman. Geen American Songbook zonder dit monument dat sinds het gezegende jaar 1967 maar liefst 11 reguliere albums en een twintigtal soundtracks op de mensheid afvuurde. Zijn songversies werden soms hits bij gratie van andermans stemgeluid. En, ondanks hardnekkige rugproblemen is de komst van de heer Newman toch voorzien voor 2022 in ons tevens door hem bezongen surrealistische luxelandje.

Geruggesteund door een 3-koppige starband, zet meesterzanger Patrick Riguelle gortdroog de meedogenloze bekentenis ‘It’s Money That I Want In’ en de toon was meteen gezet voor een fijnproeversavond waarbij de lat zoals altijd bij de tandem Hautekiet-Riguelle zéér hoog gesitueerd is. Daar waar de opener mooi grossierde in duellerende slide- en akoestische gitaar, was ‘You and’, een mooie verhaal over een koppel. Dit was dan weer een mooi opsprongetje naar ‘Mama Told Me Not to Come’ (o.a. ook gekend in de versie van Sir Tom Jones) en de aandoenlijke countrydeun ‘Old Kentucky Home’ (van zijn eerste album uit 1967).

Van gezapige gezelligheid ging het naar beenharde desolate gevoelens in het ontluisterende ‘Baltimore’ en het zeer recente ‘On The Beach’ uit Randy Newman zijn meest recente en door Patrick Riguelle volmondig aangeprezen opus. De luchtledigheid als duivels oorkussen in onze door mediatieke onzin steeds meer aangetaste fakenews society.

Daarna volgen met ‘The Girls in My Life, Part I’ een bloemlezing over de 7 vrouwen in zijn leven (tot 1984 dan toch). Ondertussen blijkt hij dan toch de juiste gemalin gevonden te hebben. Dan volgt die wereldhit van wijlen Joe Cocker ‘You Can Leave Your Hat On’, uitgebeend en zonder toeters en bellen, en waarin Jan Hautekiet zijn soepele vingers heerlijk de vrije loop kregen. Dan is er die aanstekelijke melodie ‘Birmingham’ (waar hij trouwens nooit een voet aan wal gezet heeft) en de ontwapenende obsceniteit van de ‘Naked Man’ (bij ons gekend in een al even mooie versie van de onvolprezen Jan de Wilde).

Liefdadigheid ten troef in het in duo met Mr Hautekiet gebrachte ‘That’s Why I Love Mankind’ waarbij Patrick Riguelle zich gretig inleefde in de rol van God en daarna gingen we over naar een seriemoordenaar uit de jaren 30 (tevens verfilmd door Fritz Lang) met ‘In Germany Before the War’.
In 1999 begeleidde Filip Peeters, de eminente gitarist van deze avond diezelfde Randy Newman trouwens met de Laatste Showband met de millennium mode ‘The Great Nations of Europe’, een niet denkbeeldige compositie waarbij hij rechtstreeks in concurrentie trad met waarempel Beethoven … De voltallige band nam het podium weer in met ‘Orange Great Art’ van het illustere genie Von Dycke Parks, de producer van ‘Smile’ en het debuutalbum van Randy Newman, opgeluisterd door Riguelle zijn warm klinkende lapsteel.

Het aan John opgedragen ‘t’s lonely at the top’ wees op de kleine kantjes van het artiest- en sterrendom en ‘Louisiana 1927’ op de vernietigende kracht die het water toen al had en maar een fractie bleek in verhouding tot waar we recentelijk mee geconfronteerd werden in de nabijheid van onze lokale waterlopen. ‘They try to was hus away’ indeed (ook al zijn we daar zelf waarschijnlijk voor een groot deel de oorzaak van, sic). O wonder der ironie volgde snel nadien ‘Let’s Drop The Big One’ en het immer striemende ‘Rednecks’ over altijd foute rassenhaat.

Het klonk nog van ‘Mister President Have Pity of the Working Man’ en – vrolijker – in ‘I Love LA’ waarin sterbassist Franky Coreman en Kris Peeters een crescendo rocky feel verleenden aan deze songh. Daarna kregen we een ontluisterende lel rond de oren met ‘I’ll Never Get Over You’ en de naakte waarheid van ‘Rider in the Rain’ dat klonk als die andere evergreen (‘The Green Grass of Home’) dankzij de toevoeging van het mooie gitaarspel van Filip Peeters.

Zijn enige hitsingle ‘Short People’ werd sfeervol gebracht en daalde over deze zalige avond neer als een warm dekentje. Net wat we nodig hadden op deze enigszins kille herfstavond: een vertederend kampvuurconcert, en zaals we gewoon zijn, grote klasse van Mr Riguelle & Hautekiet !!!